Miód symbolizuje dobrobyt i słodkie życie. Gęsty, pachnący, rozpływający się w ustach, delikatnie aksamitny, słodycz najwyższej klasy. Przyjemne doznania smakowe i zapachowe to jedynie początek długiej listy jego zalet.

***

MIÓD W KULTURZE

Miód od czasów starożytnych uważany był za pokarm bogów. W legendach był pożywieniem Słońca, a w mitologii greckiej magicznym składnikiem nektaru i ambrozji, dzięki którym bogowie olimpijscy odznaczali się nadludzką siłą i nieśmiertelnością. Jeden z mitów greckich mówi o Zeusie karmionym mlekiem przez kozę Amalteję i miodem przez pszczoły. Również u starożytnych Hebrajczyków obfitość miodu i mleka była wyrazem największego błogosławieństwa, o czym świadczą pisma Starego Testamentu. Mojżesz ze swym ludem wędrował przez pustynię do Ziemi Obiecanej – do krainy mlekiem i miodem płynącej.

Miód od zarania dziejów znany był we wszystkich kulturach, poczynając od Babilonu, przez Syrię, Persję, Indie, Egipt, Grecję i Rzym. Najstarsze z zachowanych rysunków naskalnych, obrazujące podbieranie miodu dzikim pszczołom, datowane są na 7 tysięcy lat p.n.e. Według rzymskiego historyka Pliniusza miód spadał z nieba i o poranku można go było znaleźć na liściach. Pszczoły uważane były nie za producentki miodu, a jedynie jego zbieraczki. Miód miał pochodzić z zaświatów. Jego cudowną moc opisywali starożytni lekarze – Hipokrates i Awicenna – oraz sławni filozofowie, tacy jak Platon i Arystoteles. Z podań o wikingach wiemy, że zabierali miód na wyprawy, Rzymianie wzmacniali się nim przed bitwami, Grecy uważali miód za źródło mądrości, a starożytni Egipcjanie wkładali naczynie z miodem do grobowców faraonów w celu zapewnienia wiecznej szczęśliwości. Składano go bogom w ofierze. Greccy olimpijczycy używali go jako źródła energii w trakcie zawodów, a egipskie i rzymskie kobiety – jako kosmetyku. Słynna egipska królowa Kleopatra używała go podobno do pielęgnacji swej niezwykłej urody.

Pszczoły także kojarzono z najwyższymi godnościami. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że zrodziły się one z łez boga słońca Re. Mahomet twierdził, że mogą one wzlatywać do raju, skąd pochodzą. Nawet legendy biblijne widziały w nich „małe służki boże” i pierwszych mieszkańców biblijnego raju. W piśmie obrazkowym ideogram oznaczający króla miał kształt pszczoły, a władca Dolnego Egiptu nosił przydomek „księcia pszczół”. W egipskiej świątyni słońca niedaleko Kairu odnaleziono liczącą około 4,5 tys. lat płaskorzeźbę przedstawiającą hodowlę pszczół. Malowidła i płaskorzeźby z podobną tematyką znaleziono również w grobowcach faraonów. W Bazylice świętego Piotra w Rzymie pszczoły „obsiadły” baldachim nad jego grobem, a także znalazły się na freskach w Kaplicy Sykstyńskiej.

W naszej kulturze pszczoła najczęściej kojarzy się z pracowitością. Ale w istocie jest symbolem wieloznacznym, oznacza: troskliwość, porządek, mądrość, czystość, powodzenie, bogactwo, nieśmiertelność, miłość, płodność. Ciekawostką może okazać się fakt, że określenie „miesiąc miodowy” pochodzi z czasów średniowiecza. Po ślubie młode pary przez jeden pełny cykl księżyca spożywały miody pitne. Wierzono, że napój ten jest afrodyzjakiem i sprzyja szybkiemu pojawieniu się potomka. Warto dodać, że ojciec panny młodej dbał, aby miesięczny zapas miodu pitnego znajdował się w jej posagu!

ŻYCIE PSZCZÓŁ

Na świecie istnieje około 20 000 gatunków pszczół, najczęściej spotykanym jest pszczoła miodna (Apis mellifera), gdyż jest najłatwiejsza w hodowli. Pszczoły to owady społeczne, żyjące w rojach liczących w ciągu roku przeciętnie 50 tysięcy osobników. Bez swojej społeczności pszczoły nie mogłyby przeżyć, muszą ze sobą współpracować. Istnieją trzy typy mieszkańców ula: robotnice (jest ich najwięcej), trutnie i tylko jedna królowa-matka. Pszczoły żyją więc w matriarchacie. Matka pszczela jest największa, a jej głównym zadaniem jest rozmnażanie. Przebywa ona niemal stale w ulu, z wyjątkiem lotu godowego, podczas którego dochodzi do unasienienia matki przez kilku trutni. W okresie od marca do września królowa-matka nieprzerwanie czerwi, tzn. składa jaja w ogromnych ilościach (ok. 3 000 jaj dziennie). Jednodniowa produkcja jaj kilkakrotnie przekracza jej własną masę, co wymaga wielkich ilości pożywnego jedzenia, dlatego królowa jest intensywnie karmiona przez pszczoły mleczkiem.

Matka pszczela nie przejawia troski o swoje potomstwo i nie wykonuje żadnych prac związanych z budową gniazda i gromadzeniem zapasu pokarmu – wykonywanie tych prac należy do obowiązków robotnic. Pszczoły robotnice mają (w przeciwieństwie do trutni) dość pokaźną listę zadań do wykonania zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz ula. Począwszy od karmienia królowej i larw, poprzez budowę plastrów, przetwarzanie nektaru na miód, wentylowanie ula za pomocą szybkich ruchów skrzydeł, stróżowanie przy wylocie ula, by dzięki żądłom nie wpuścić nieproszonych gości, a skończywszy na najcięższym okresie w życiu pszczoły – pracy w terenie. Jako zbieraczka pszczoła robotnica przynosi do ula nektar, spadź, pyłek i wodę. Jest to niebywale ciężka i wyczerpująca praca, która w ciągu 2–3 tygodni kończy się najczęściej śmiercią owada z powodu wyczerpania. Więcej szczęścia mają robotnice lęgnące się pod koniec lata (mogą przetrwać zimę i przeżyć nawet 7 miesięcy). Mimo swej ciężkiej pracy pszczoła robotnica może wyprodukować w swoim życiu miód w ilości 1/12 łyżeczki od herbaty.


Autor: Daria Strumińska

Zdjęcie: Designed by Freepik

Zapisz się na newsletter

MINT MAGazyn online to lifestylowy serwis dla mam. To portal o pozytywnym macierzyństwie i szczęśliwym dzieciństwie. Zajrzyj do nas po codzienną dawkę inspiracji. Poczuj miętę do MINT!

Copyright MINT Project design SHABLON

Pin It on Pinterest

Udostępnij ten artykuł!

Podoba Ci się ten post? Podziel się z nim ze znajomymi i rodziną, udostępniając w wybranym medium.