Są tytuły, które robią w domu ciepło jak kubek kakao. „Tymek, Czarny kot i zimowe sekrety zamczyska” to właśnie taka świąteczna książka dla dzieci – z dreszczykiem i sercem w jednym tempie. Czytałyśmy z Zoe wieczorem i od razu wrócił nasz zimowy spacer po Zamku Książ: komnaty Daisy, echo w korytarzach, szept historii. Tu dostajemy to samo w wersji „przygoda + lekcja na dziś”: odwaga i współpraca działają lepiej niż solo popisy. A przy okazji jest zagadka, którą aż chce się rozwiązać czytając „jeszcze jeden rozdział”.

Zamek, śnieżyca i list do przeszłości

Święta za progiem, śnieg odcina Kamieniec Ząbkowicki, a w lesie zapala się choinka jak z bajki. Tymek, Tosia i ich zwierzęca ekipa – Czarny Kot, wiewiórka Basia i Sokół – ruszają tropem tajemnicy i… wpadają prosto w rok 1910, do Zamku Książ. Tam czeka księżna Daisy i sprawa znikających pereł, która miesza się z przygotowaniami do balu. Zamiast cukrowej polewy mamy święta jak w życiu: piękne, ruchliwe, z emocjami po sufit. W takim tle odwaga nie jest hasłem na kubku, tylko decyzją podejmowaną w ciemnym korytarzu, kiedy trzeba zrobić krok naprzód.

Detektywi z zasadami (i z wyjątkiem, który uczy najwięcej)

Drużyna ma żelazną regułę: trzymamy się razem. Tym razem muszą ją złamać. To nie „efekt wow” dla fabuły, tylko świetna lekcja: współpraca to nie stanie ramię w ramię za wszelką cenę, tylko zaufanie, że druga osoba robi swoją część najlepiej, jak potrafi. Kiedy bohaterowie rozdzielają się na misje, dzieci widzą w praktyce, że sukces to suma małych ruchów, uważności na innych i odwagi do powiedzenia „potrzebuję Cię”.

Dlaczego ta historia „chwyta” właśnie teraz

Bo ma idealny miks: świąteczna atmosfera i książkowa zagadka, ale pod spodem bardzo współczesne tematy – lojalność, odpowiedzialność, empatia. Dzieci dostają przygodę z rysem detektywistycznym, a my – pretekst do rozmów, które naprawdę lubimy: co to znaczy pomóc, gdy nikt nie patrzy; czy łatwiej prosić o wsparcie, czy grać twardziela; kiedy warto przyznać „bałam/bałem się, ale spróbowałem”.

Książ w roli wehikułu (i dlaczego to działa na wyobraźnię)

Jeśli byliście w Zamku Książ, poczujecie znajomy chłód kamienia i echo sal. Jeśli nie – po lekturze będziecie chcieli. Zamek jest sceną, ale nie „tłem do zdjęć”: żyje, szeleści, czasem straszy, częściej fascynuje. Sylwia Winnik podsuwa historyczny smaczek bez wykładu – Daisy nie jest już postacią z podpisu pod fotografią, tylko kimś, kogo łatwo polubić i z kim chce się iść korytarzem dalej.

Jak to się czyta w domu (czyli czy „wyłącza Netflixa”)

Rozdziały mają rytm „czytam jeszcze jeden” i końcówki z lekkim zawieszeniem, więc wieczór płynie sam. To robi robotę, którą znamy i lubimy: zamiast „mamo, film?”, jest „mamo, czytamy?”. A po zamknięciu okładki rozmowa idzie naturalnie: co dziś było najodważniejsze; kto pokazał najwięcej współpracy; co zrobilibyśmy na miejscu Tymka.

Dla kogo i od kiedy

Najcelniej trafia w 7–10 lat. Młodsi posłuchają z wypiekami, jeśli złapiemy ich własnym tempem i będziemy się zatrzymywać na rozmowy. Starszaki docenią „śledztwo bez nudy” i to, że rozwiązania nie spadają z nieba. Jeśli Wasze dzieci kochają książki detektywistyczne dla dzieci, a przy okazji lubią „odrobinę magii” – będą w domu. A dorośli? Będą mieli frajdę porównywać detale z realnym Zamkiem Książ.

Co zostaje po ostatniej stronie

Zostaje proste zdanie, które warto powiesić na lodówce: „Razem naprawdę znaczy mocniej”. Nie „wszyscy naraz wszystko”, tylko: ja robię swoje, Ty robisz swoje, wierzymy sobie i mówimy, kiedy jest trudno. Zostaje też apetyt na historię – Daisy i perły budzą ciekawość, którą łatwo nakarmić krótkim doczytaniem po lekturze. I wreszcie – zostaje wspomnienie wieczoru, w którym znów wybraliście książkę, a nie film.

Jeśli szukasz świątecznej książki dla dzieci, która niesie więcej niż błysk lampek – to jest ten tytuł. „Tymek, Czarny kot i zimowe sekrety zamczyska” pokazuje, że odwaga i współpraca nie biorą się z wielkich słów, tylko z małych decyzji w odpowiednim momencie. I właśnie dlatego to idealna lektura na jesienne dni: rozgrzewa wieczór, skleja rodzinę i zostawia w sercu coś, co świeci dłużej niż choinka.

Artykuł powstał przy współpracy z Wydawnictwem Frajda