Problemy powinniśmy rozwiązywać, a nie mnożyć.

Jak wspierać dziecko w szkolny rozwoju?

Na ten temat można mówić dużo i długo. Ale najważniejsze, aby mieć czas dla dziecka, być z nim (nie tylko obok niego), rozmawiać (nie tylko zadawać pytania), słuchać dziecka i być z nim w jego świecie.

Teraz moi uczniowie często skarżą się, że rodzice nie mają dla nich czasu. Puste miejsce po rodzicu  wypełnia najczęściej telefon lub tablet. Tylko, że te media rozleniwiają umysł i nie dają szansy na nawiązanie prawdziwych relacji. Komunikują się one głównie za pomocą łańcucha szybko zmieniających się obrazów i jest to przekaz tylko w jedną stronę. Od kilku lat obserwuję, że uczniowie klas młodszych nie rozumieją w pełni sensu wypowiedzi słownych, bo zanim przyszli do szkoły nie trenowali dostatecznie często tej umiejętności. Uczniowie na lekcjach z potoku mowy wyłapują tylko pojedyncze słowa i często nie potrafią powiązać ich w sensowną całość. Tę kluczową umiejętność można rozwijać właśnie w czasie rozmowy, czy wspólnego czytania lektur.

Co pomaga stworzyć przyjemne relacje na lini rodzic-nauczyciel?

Tu nie wymyślę dynamitu. Jeżeli chcemy wejść w satysfakcjonującą obie strony relację, musi być ona oparta na szacunku, kulturze, życzliwości i wyrozumiałości. Jeżeli zobaczymy w nauczycielu zwykłego człowieka, któremu zależy na tym samym co nam, na dobru dziecka, to mamy ogromną szansę nawiązać z nim bliską relację. My nauczyciele klas młodszych traktujemy nasza pracę bardzo emocjonalnie. Zwyczajnie po ludzku przywiązujemy się do naszych wychowanków. Między sobą w szkole zwykle mówimy o uczniach z własnej klasy: nasze dzieci. I tak o nich myślimy. Ta więź nie wygasa w momencie, gdy uczeń zdaje do kolejnej klasy.

Czego zdecydowani nie robić w komunikacji z nauczycielem?

Wystarczy, gdy szkoły nie będziemy traktować jak pola bitwy, a nauczycieli jak dowódców wrogiej armii. Od nastawienia rodziców zależy jak dziecko będzie czuć się w szkole. My nauczyciele obserwując uczniów na co dzień widzimy, że szczęśliwe dzieci, to dzieci szczęśliwych rodziców. Optymizmu, zaufania do ludzi i szacunku do innych uczymy się w środowisku rodzinnym. Jeżeli rodzic zawsze widzi szklankę w połowie pustą, to dziecko nie zobaczy jej w połowie pełnej. Początek edukacji szkolnej to ważny etap w życiu dziecka i jego rodziny. Mogą pojawić się różne problemy. Warto je rozwiązywać wspólnie z nauczycielem. Nie bójmy się zaufać  pedagogom naszych dzieci. Rozmawiajmy, mówmy sami, ale i słuchajmy co do nas mówi nauczyciel. Dobrze, jak rozmowa otwiera nas na drugiego człowieka. Gdy rozmowa zamienia się w atak, nie tworzy atmosfery sprzyjającej znalezieniu rozwiązań. A przecież problemy powinniśmy rozwiązywać, a nie mnożyć.

Po kolejnej operacji ginekologicznej lekarz wręcz namawiał mnie do urodzenia dziecka. Odrzuciłam to. Nie dałam rady.

Trudny uczeń to pojęcie szerokie i nieostre. Każde dziecko jest inne. Jego rozwój ma własne tempo i indywidualny przebieg. Każde dziecko ma inną osobowość, inne zdolności i ograniczenia. My nauczyciele mówimy, że wielu uczniów ma specyficzne potrzeby edukacyjne. Warto o tym rozmawiać z nauczycielem, bo on będąc z dzieckiem na co dzień widzi jak ono funkcjonuje w klasie, w środowisku rówieśniczym, jakie ma trudności  w nabywaniu nowych umiejętności i poszerzaniu zasobu wiedzy. Pedagog jest fachowcem, któremu warto zaufać. My nauczyciele mamy wiedzę i doświadczenie. Zwykle potrafimy doradzić rodzicom jak pomóc dziecku, aby czas spędzony w szkole był dla niego jak najbardziej przyjemny i pożyteczny. A rodzice powinni dziecku dawać jasny przekaz, że jest ono kochane, wartościowe i jedyne w swoim rodzaju. Zaspokojona w środowisku rodzinnym potrzeba miłości, akceptacji i bezpieczeństwa  to fundament,  na którym dziecko zbuduje poczucie własnej wartości.