MINT: Trudno znaleźć szczegółowe informacje o początkach Twojej historii w świecie modelingu. Zastanawiam się, jak wyglądały.

Marzena Pokrzywińska: Wkroczyłam w ten świat zupełnie przez przypadek. Miałam 16 lat, gdy w Gdyni agencja Division organizowała casting. Szukali modelek, zgłosiłam się. Nie interesowałam się wtedy modą. Pochodziłam z małego miasta, w którym nie było wiele sklepów – ba, nie było internetu. Nie miałam nawet telefonu stacjonarnego. Temat modelingu w rozmowach się nie pojawiał  –bałam się więc tego „nowego”, bo nie wiedziałam, z czym się wiąże.

MINT: Odnalazłaś się w nim?

Marzena Pokrzewińska: Bardzo długo nie. Jestem przywiązana do rodziny, przyjaciół, trudno mi było wyjeżdżać. Gdyby nie modeling, nie miałabym jednak w tamtym czasie szans na podróżowanie, dlatego, mimo strachu, zaczęłam pracować za granicą. Jednak przez pewien czas nie umiałam się tym cieszyć.

MINT: Zastanawiam się, w którym momencie zainteresowałaś się vintage, przywiozłaś go z zagranicznych pokazów?

Marzena Pokrzewińska: Pierwszy raz z ciuchami z drugiej ręki zetknęłam się we wczesnej podstawówce. Nie pochodzę z zamożnej rodziny – moja mama zawsze lubiła ubrania z second-handów i chodziłam z nią po lumpeksach. Długo wstydziłam się, że moje ciuchy nie są takie jak innych dzieci – „modne”. Do sprawy podeszłam inaczej, gdy zaczęłam myśleć o stylu bardziej indywidualnie – gdy zrozumiałam, że podobają mi się rzeczy na swój sposób oryginalne. Zaczęłam wyjeżdżać i podróżować – podpatrywałam, co się dzieje na świecie. Oprócz tego przywoziłam do Rumii rzeczy, które dostawałam od zagranicznych projektantów.

MINT: Rumia przyjmowała je dobrze?

Marzena Pokrzewińska: Różnie – często spotykałam się ze specyficznymi komentarzami lub wyśmianiem. Wtedy jeszcze nie byłam pewna swojego stylu. Gdy ktoś negatywnie skomentował mój ubiór, natychmiast biegłam do domu się przebrać.

MINT: Teraz podchodzisz do stylu bardziej świadomie?

Marzena Pokrzewińska: Od jakiegoś czasu szukam w ubraniach przede wszystkim wygody i materiałów dobrej jakości. Kiedyś lubiłam mieć dużo rzeczy. To minęło. Z wiekiem zmieniają się też standardy. Szukam oryginalności, ale i klasyki – ubrań, których nie trzeba wymieniać co pół roku. Zresztą, naprawdę zdecydowana większość mojej szafy to ciuchy vintage. Wiele z nich kupiłam dobrych „naście” lat temu.

MINT: Vintage jest dla ciebie stylem? Filozofią?

Marzena Pokrzewińska: Jest czymś ponadczasowym. Czymś, co zawsze było i będzie – to coś ponad modą. Moda się zmienia – vintage nie. Jest jeszcze jedna ważna kwestia – jak pewnie zauważyłaś, vintage jest teraz popularny. Za kilka sezonów pewnie się to zmieni. Jednak dla osób, które doceniają rzeczy z drugiej ręki, zawsze będzie ważny.

MINT: Przyszedł moment, w którym decydujesz się otworzyć sklep vintage.

Marzena Pokrzewińska: Pierwszy sklep otworzyłam w Łodzi, z przyjaciółką – powstał spontanicznie. Obydwie kochałyśmy rzeczy z drugiej ręki. Ja mieszkałam w Warszawie, ona w Łodzi – to trochę utrudniało sprawę. Od zawsze też marzył mi się butik w stolicy. Spełniłam to marzenie, ale nie było wcale łatwo – siedem lat temu vintage nie był jeszcze dobrze znany. Owszem, były lumpeksy, ale dużo osób w ogóle nie wiedziało, czym różnią się od vintage.  Nie miałam możliwości rzucenia wszystkiego i prowadzenia sklepu z ubraniami. Zamknęłam go po 4 latach i zrobiłam sobie przerwę – bardzo tego potrzebowałam. Musiałam oczyścić głowę. Zaczęłam podróżować.

MINT: Zastanawiasz się nad historią ciuchów z drugiej ręki? Skąd się wzięły, kto je nosił? Jakie chwile w nich przeżywał?

Marzena Pokrzewińska: Tak! Nawet ostatnio miałam taką sytuację – u mnie we wspomnianej już grupie „VINTAGE UNIT-SALE”. Jedna z kobiet wrzuciła informację, że chce sprzedać buty. Napisała, że mają 20 lat, że wyhaczyła je w Londynie, w konkretnym sklepie. Stwierdziłam, że muszę je mieć. Zaczęłam sobie wyobrażać, jak to wtedy było, kiedy kupowała je w londyńskim butiku, kim ona wtedy była. W świecie, w którym wszystko jest szybkie i bez pomysłu, rzeczy z ładną historią, opowiedzianą czule, mają o wiele większą wartość. Niestety, opowieści dotyczących większości ubrań nie znam. Właściciele ubrań są anonimowi. Lubię wtedy patrzeć na koszule, spodnie, sukienki i układać sobie te historie sama.

MINT: Vintage i secondhandowanie wymaga odwagi, złamania schematów?

Marzena Pokrzewińska: Wydaje mi się, że wszystko zależy od tego, gdzie się mieszka. W małych miastach coś co jest inne, wciąż wzbudza poruszenie. Jak jadę do mojej Rumii, nadal słyszę podśmiechiwanie, jednak mniejsze niż kiedyś. Czasy się zmieniają. W dużych miastach kupowanie i noszenie ubrań z lumpeksów już nikogo nie dziwi.

MINT: Myślisz, że gdyby nie wyjazdy, podpatrywanie tego, co dzieje się poza Polską, nie zainteresowałabyś się vintage?

Marzena Pokrzewińska: Wiele razy zastanawiałam się, kim bym była, gdyby nie ta cała przygoda. Czy bym podróżowała, czy byłabym w Warszawie na stałe, jaki bym miała styl? Wydaje mi się, że niezależnie od tego, co udało mi się przeżyć, ubierałabym się w lumpeksach, kto wie – może  nawet miałabym vintage sklep.

MINT: W poszukiwaniach ciuchów widzisz tylko zabawę, czy przypisujesz im jeszcze jakąś funkcję. Są dla ciebie wyciszeniem, relaksem?

Marzena Pokrzewińska: Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale może coś w tym jest? Bardzo mnie to odpręża. Gdy wchodzę do zwykłego sklepu, od razu jest mi duszno, czuję dyskomfort. W lumpeksie mogę siedzieć godzinami – szukać, oglądać, wybierać.  W sieciówkach wszystko jest szybkie – wybory muzyka, decyzje. Lumpeksy są slow. Może to, że coraz bardziej je lubię, że czuje się w nich dobrze, jest efektem jakiejś zmiany? Od pewnego czasu coraz więcej rzeczy oddaję lub sprzedaję – robię w szafie wolną przestrzeń. Nie chcę się przywiązywać do ciuchów, bo to tylko  ciuchy.